Thursday 4 April 2013

అనుకోని ప్రయాణం .. అందమైన పరిణామం.. - 2


మార్చ్ 31, ఉదయం 6:45
పొద్దున లేచాక, ఆరుబయట కూర్చుంటే అనిపించింది, ఎంత హాయిగా ఉందో ఇక్కడ అని! ఏ రణగొణ ధ్వనులూ లేకుండా, స్వచ్చమైన గాలిలో,అమాయకమైన పిల్లలతో, అబ్బా కాలం అలా ఆగిపొతే బాగుండు అనిపించేలా...
వెంటనే గుర్తు వచ్చింది నేను తెచ్చిన రంగుల గురించి, ఇంకేముంది రంగంలోకి దిగిపోయాం అందరం..
అప్పటిదాక అమాయకంగా కనిపించిన పిల్లల విశ్వరూపాలు ఒక్కొక్కటిగా బయటపడ్డాయి..ఒకరు పిచికారితో చల్లుతుంటే, ఇంకొకరు మగ్ తో,ఇంకొకరు ఏకంగా బకెట్ తో,అబ్బో చూడటానికి రెండు కళ్ళూ చాలలేదు..మొదట కొంతమంది పిల్లలు నీళ్ళు మీద పడగానే ఏడిచారు, కాని వాళ్ళే చివరకు వచ్చేసరికి బకెట్ తో చల్లేసారు ఎదుటివారిమీద...

అలా రంగులన్నీ ఐపోయేవరకూ ఆడారు. ఆడి ఆడి అలసి సొలసి ఆడటం ఆపేస్తారేమో అని నేను అనుకునేంతలో మళ్ళీ క్రికెట్ మొదలుపెట్టేసారు, ఈ సారి రాజ్ గారి కెమెరాలో చార్జింగ్ ఐపోయేవరకూ, అందరి(పిల్లలు మాత్రం కాదండోయ్) ఓపిక ఐపోయే వరకూ ఆడుకున్నారు.
మార్చ్ 31, మధ్యాహ్నం 12:45
తర్వాత అందరం తాడిపత్రి గుడికి వెళ్ళి, అట్నించి విజయ మోహన్ గారి బౄందావనముకి వెళ్ళాం. బయట ఎంత ఎండగా వుందో ఇంట్లో అంత హాయిగా వుంది. వెళ్ళగానే చల్లని మంచినీళ్ళూ, వెంటనే పాలకోవా, బాదుషా, కాకరకాయ చిప్సు, వెనువెంటనే పుచ్చకాయ ముక్కలు, అబ్బో.. ఇల్లంతా చూస్తూ, పెట్టినవి తింటూ ఉంటే మనసూ, కడుపూ రెండూ నిండిపోయాయి. 
       
ఆ సొరకాయలను చూస్తే నాలోని 'దొంగ' ఎక్కడ బయటకు వస్తుందోనని ఆనంద్ తెగ భయపడిపోయాడు.. :)  బయట మామిడి చెట్టుకు కాసిన కాయలు చూసి  చేతిని అదుపులో పెట్టుకోవడం నిజంగా చాలా కష్టం అయ్యింది. 'మిథునం' పుస్తకం గుర్తు వచ్చింది మళ్ళీ! 
అక్కడి నించి వచ్చేస్తుంటే మనసు రానని మొరాయించింది..ఈ సారి మాత్రం కనీసం ఒక్కరోజైనా(విజయ్ మోహన్ గారిని ఎలాగైనా బతిమిలాడి) ఉండాలి అని అనుకొని తిరుగు ప్రయాణం జీవనికి...

మార్చ్ 31, మధ్యాహ్నం 3:00
జీవనిలో ఇంకోసారి బాగా తినేసి, అందరికీ వీడుకోలు ఇచ్చేసి, బయలుదేరాం.

జీవనిలో అడుగుపెట్టేటప్పుడు ఉన్న భయాలు, సంకోచాలు, వదిలి వెళ్ళేప్పుడు అందమైన జ్ఞాపకాలు, మరిచిపోలేని అనుభూతులుగా  మారిపోయాయి..నాకు తెలియకుండానే...

ఈ ప్రయాణంలో నేను గమనించిన ఒక ముఖ్యమైన వ్యక్తి గురించి రాయకుండా ఉండలేకపోతున్నా..
  • సునంద గారు - ప్రసాద్ గారి భార్యగా, ఆయనకు అన్ని విధాలుగా సహకరించే వ్యక్తిగా మన అందరికీ తెలుసు ఈవిడ, నేను ఈవిడలో గమనించిన ఇంకో పార్ష్వ్యం ఏంటంటే, ఏదైనా తెలియని విషయాన్ని తెలుసుకోవడానికి చూపించే ఆసక్తి. 
    •                                                        

పిల్లల కోసమని రెహ్మాన్ గారు ఒక గోళీల గేం తీచ్చారు,అందులో చివరికి ఒక గోళీ మాత్రమే ఉండేట్టు ఆడాలి, అందరూ ప్రయత్నించారు, ఎవరూ చేయలేకపొవడంతో, నేను చిన్నప్పుడు నేర్చుకున్నది గుర్తు తెచ్చుకొని చేసా.. వెంటనే ఆవిడ నేను అది ఆవిడకు నేర్పించే వరకూ వదలలేదు.. :)
 అంతే కాదు, ఒక్కసారి చేస్తే మరచిపొతారేమోనని 5-6 సార్లు చేసారు, అక్కడితో ఆగకుండా వెంటనే పిల్లలకు నేర్పించటం మొదలు పెట్టారు..
సునంద గారి నించి నేను నేర్చుకున్న విషయాలు:  
    • Enthusiasm to learn new things
    • Try until you get Perfection
    • Sharing with others


ఇంకో విషయం ఏంటంటే ఇంటికి వచ్చిన వారితో కొత్త, పాత అని లేకుండా చాలా త్వరగా కలిసిపోవటం... నాకైతే ఏదో కొత్త చోటుకి వచ్చానన్న అలోచనే రానివ్వలేదు అందరూ, ముఖ్యంగా సునంద గారు, ప్రసాద్ గారి అమ్మ గారు.

మా ఈ ప్రయాణం జీవితాంతం గుర్తుంచుకునేలా చేసిన ప్రసాద్ గారికి, వారి కుటుంబ సభ్యులకూ, రాజ్, కార్తీక్, బంతి, రెహ్మాన్, సురేష్, నరేష్, నాగార్జున, భాస్కర్ గార్లకు ఈ టపా అంకితం .. :)   





8 comments:

  1. ధన్యవాదః
    నేను మోహన్ గారింట్లో పెట్టిన ఐటెంస్ మరిచేపోయానండీ..
    యెస్.. సునంద గారి గురించి ఎంత చెప్పినా తక్కువే.. ఆ దంపతులిద్దరికీ హ్యాట్సాఫ్...

    ReplyDelete
  2. @రాజ్: తినేసి మర్చిపొతే ఎలాగండి పాపం :-)

    ReplyDelete
  3. @పచ్చల లక్ష్మీనరేష్ - :)

    ReplyDelete
  4. చక్కగా వ్రాసారు.విషయాలు చాలా సంతోషం కలిగించాయి

    ReplyDelete
  5. I Missed this journey....:(

    ReplyDelete
  6. @స్వాతి: అవునే, నువ్వు మిస్ అయ్యావ్..ఇంకోసారి తప్పకుండా వెళ్దాం..

    ReplyDelete